غشاها برای جداسازی محلول‌ها یا مخلوط گازها کاربرد دارند، که بسته به خواص غشا، اعم از استحکام، محافظ تکیه‌گاه،موادتشکیل‌دهنده می‌تواند کاربردهای گوناگونی داشته باشد.

غشای سنتزی اصطلاحا به موادی از جنس پلیمر یا سرامیک و یا فلز گفته می شود که به صورت احتمالی اجازه عبور طیفی از مواد را می دهد. جداسازی در غشاء میتواندبهعلت اختلاف اندازه و یا اختلاف سرعت نفوذ و حلالیت باشد.

به منظور ساخت غشاهای پلیمری روش های مختلفی وجود دارند که با توجه به خواص پلیمر مدنظر و شکل غشای مورد استفاده می توان از آن بهره گرفت. روشهای گوناگونی برای ساخت غشاهای پلیمری وجود دارد که از جمله آنها می توان به حک-اثر ، کشش و جدایش فازی اشاره نمود. روش جدایش فازی مهمترین روش تولید غشاهای پلیمری است و امروزه درصد بسیار بالایی از غشاهای مورد استفاده در میکروفیلتراسیون، اولترافیلتراسیون، اسمز معکوس و جدایش گازی با استفاده از این روش تهیه می شوند.
   ساخت غشا به روش جدایش فازی شامل سه مرحله اساسی است. در مرحله اول محلول همگنی از پلیمر و یک حلال مناسب تهیه می شود. در مرحله دوم جدایش فازی القا می شود که منجر به تشکیل دو فاز امتزاج ناپذیر می شود؛ فاز غنی از پلیمر که ماتریس اصلی غشا را تشکیل می دهد و فاز رقیق از پلیمر که حفره های آن را به وجود می آورد. در نهایت، در مرحله سوم حلال باقیمانده در غشای جامد پلیمری استخراج و خشک میشود .
دو روش عمده ساخت غشاهای پلیمری با استفاده از جدایش فازی عبارتند از :
1- جدایش فازی با القاء غیرحلال (NIPS)
2- جدایش فازی با القاء حرارتی (TIPS)