پلی استایرن توسط ادوارد سایمون در سال ۱۸۳۹ کشف شد. تهیه تجاری منومر استایرن و پلیمریزاسیون در سال ۱۹۳۴ توسط کمپانی "داو" صورت گرفت که توانست استایرن را از فراورده‌های نفتی سنتز نماید و سپس آن را پلیمریزه کند.  تجربیات به دست آمده از پلی استایرن در زمان جنگ جهانی دوم موجب گردید تا پلی استایرن در سالهای بعد به عنوان یک پلاستیک گرمانرم، ارزان و با خواص خوب معرفی شود.

پلی استایرن اولین بار توسط ادوارد سایمون در سال ۱۸۳۹ کشف شد درحالی که خودش نمی‌دانست چه مادهٔ با ارزشی کشف کرده. تهیه تجاری منومر استایرن و پلیمریزاسیون آن به سال ۱۹۳۴ بر می‌گردد که کمپانی "داو" توانست استایرن را از فراورده‌های نفتی سنتز نماید و سپس آن را پلیمریزه کند. در همان زمان مشابه این فرایند مراحل تکمیلی خود را در آلمان غربی می گذراند. تجربیات به دست آمده از پلی استایرن در زمان جنگ جهانی دوم موجب گردید تا در سال‌های بعد از جنگ، پلی استایرن نه تنها به عنوان یک عایق الکتریسیته گران قیمت شناخته نشود، بلکه به عنوان یک پلاستیک گرمانرم، ارزان و با خواص خوب معرفی شود.

با طی گذر زمان و با انتشار تئوری‌های مختلف (از جمله تئوری هرمان اشتاودینگر در سال ۱۹۲۲ در مورد پلیمر)، در نهایت شرکت BASF در ابتدای سال ۱۹۵۰ یک فرایند دو مرحله‌ای برای تولید فوم پلی استایرن را گسترش داد. در این فرایند مرحله اول شامل تهیه دانه‌های حاوی توزیع یکنواخت عامل پف زا توسط روش پلیمریزاسیون سوسپانسیونی مونومر استایرن بوده که در مرحله دوم این ماده در داخل یک قالب فرایند می‌گردد. سهولت تولید محصول به هر شکل و اندازه از مزایای این روش بوده که باعث توسعه آن شد.

منومر استایرن مایعی است بی رنگ و بابویی همانند مواد آروماتیک. نقطه جوش آن ۱۴۶ درجه سلیسیوس و وزن ویژه آن 0.9 گرم بر سانتی مترمکعب است. پلی استایرن بیشتر در فرآوری پلاستیک‌های پلی استایرن به کار می‌رود. روش بزرگ فرآوری استایرن از راه واسطه اتیل بنزن است. نخست بنزن با اتیلن، آلکیل‌دار می‌شود. سپس بر روی کاتالیزگر کلرید آلومینیم، اسید فسفریک جامد یا سیلیس – آلومین به استایرن، هیدروژن زدایی می‌شود. از نظر شیمیایی، پلی استایرن یک هیدروکربن طویل زنجیر است که در آن مراکز متغیر کربنی به گروه‌های فنیل (نامی که به بنزن حلقه‌ای داده می‌شود) متصلند. فرمول شیمیایی پلی استایرن (n(C8H8 می‌باشد؛ این ماده حاوی عناصر شیمایی کربنی و هیدروژن می‌باشد.

ویژگی‌های ماده توسط جذب کوتاه مدت واندروالسی بین زنجیرهای پلیمری تعیین می‌شود. از آنجایی که مولکول‌ها هیدروکربن‌های بلند-زنجیری هستند که از هزاران اتم تشکیل می‌شوند، نیروی کششی کلی بین مولکول‌ها بزرگ می‌باشد. هنگام حرارت دادن زنجیره‌ها سازگاری بیشتری بدست آورده و از کنار یکدیگر سر می‌خورند. این سستی بین مولکولی (در مقابل قدرت بالای بین مولکولی به علت استقامت هیدروکربنی) حالت انعطاف پذیری و کشسانی به این ماده می‌دهد. قابلیت سیستم برای بدشکل شدن آن در دمای بالاتر از دمای تبدیل شیشه‌ای اش، به پلی استرین (و بطورکلی پلیمرهای نرمش پذیر در مقابل حرارت) این امکان را می‌دهد تا هنگام حرارت دادن به راحتی نرم شده و به شکل‌های گوناکون درآید.

پلی استایرن در 3 گرید HIPS (مقاوم در برابر ضربه)، GP (چند منظوره) , EPS (انبساطی) تولید می شود.

گرید معمولی (GPPS) :

این پلیمر به دلیل خواصی مانند شفافیت، مقاومت در برابر جذب رطوبت، نداشتن بو و مزه، عایق الکتریسته و نیز خاصیت قالب پذیری خوب با استفاده فراوانی روبرو شده است. این گرید کاربردهای نظیر لوازم بهداشتی، ورزشی، صنایع اتومبیل سازی، لوازم خانگی و غیره کاربرد دارد.

گرید مقاوم (HIPS):

پایین بودن ضربه پذیری گرید معمولی باعث شد که مصرف پلی استایرن اصلاح شده یا مقاوم به شدت رشد کرده و در رده پلپیمرهای پر مصرف قرار گیرد.

گرید انبساطی:

پلی استایرنی که در بلوکهای پلاستوفوم به عنوان عایق برودتی در سرد خانه ها و یخچال های صنعتی، خانه های پیش ساخته، انواع فوم های بسته بندی لوازم برقی و الکتریکی و انواع یخدان و غیره بکار میرود.